15 μέρες Σάββατο...

Καβαλάς το μηχανάκι.Φεύγεις απο το σπίτι. Σαν να άκουσες κάτι... (Ευτυχώς...) Δεν έχεις όρεξη για πολλά.Θα πηγαίνω αργά, λες να με φυσήξει ο αέρας. Το πρώτο δάκρυ κυλάει... (Ευτυχώς...) Δεν δίνεις σημασία. Εξάλλου το ίδιο δεν συνέβη και το απόγευμα που τράβηξες για την "παραλία"; Ε!Σου πέρασε! Τελικά σ βρίσκω να ανεβαίνεις την ανηφόρα. Με 70χιλιόμετρα. Δεν κοιτάς μπροστά. Κοιτάς ψηλά. Οι τοίχοι δίπλα σου τώρα φαίνεται να κινούνται πολύ πιο γρήγορα απο πρίν. Τους κοιτάζεις με το πλάι του ματιού σου. Και έπειτα πάλι κοιτάς τον ουρανό. (Ευτυχώς...) Κυλάει και 2ο δάκρυ..Και 3ο..Και 4ο... Αναμεμυγμένα με κάποια λόγια.. "Πώς είναι δυνατόν; Γιατί σε μένα; Γιατί τώρα;" Τα ψυθύριζες όλη μέρα σήμερα. Μαζί με μια συγγνώμη. Κατά το μεσημεράκι.. Τελικά φτάνεις πίσω στο σπίτι νωρίς το βράδυ. Τα νέα που μαθαίνεις δεν είναι καλά. Όταν το ρολόι, λέει, χτυπήσει 12 ακριβώς τα πράγματα θα είναι επίσημα πλέον, διαφορετικά. Παρελθόν. (Ευτυχώς...) Κάποιος, λέει, την είδε στο όνειρο του να βγαίνει απο έναν λάκκο γεμάτο λασπομένα χρυσά μικροαντικείμενα...Ήταν εκείνη. Παράξενο ε; Με ένα κεφάλι στα χέρια, λέει. Ένα κεφάλι με ένα περίεργο χτένισμα στα ξανθά του μαλιά. Δεν χαμογελούσε όμως εκείνη. Συνθισμένο ε; Ή μήπως παράξενο; Για σένα όμως σημασία έχει να τρελαθούν τα ρολόγια. Οι δείκτες. Να μην δείξουν 00:00... Θα χάσεις το παιχνίδι. Με τον εαυτό σ κυρίως. (Ευτυχώς...Ευτυχώς που δεν έχεις τάσεις αυτοκαταστροφής..)
Γιατί ούτε καν αξίζει τον κόπο να έχεις.. Η ζωή είναι δική σου πλέον και αυτών που σ' αγαπούν και κυρίως σε σέβονται. Θα αφήσεις όλα τ' άλλα πίσω και θα κοιτάξεις τις μαύρες σ κυρίες.. Τα ενίοτε μαύρα σου "αγκάθια".. Καληνύχτα μικρέ, αθώε καλλιτέχνη.