Γράφω...

Γράφω.
Γράφω για τα κλασικά.
Προσπαθώ να κάνω το κινητό μου να σταματήσει να χτυπά για να μπορώ να συγκεντρωθώ στη νύστα μου και όχι στον στομαχόπονο αλλά μάταια...

Μια γυναίκα πέφτει κυριολεκτικά πάνω μου ενω γράφω και ούτε που το καταλαβαίνει.
Η διπλανή κοπέλα σηκώθηκε να κατέβει αλλά η ομορφιά αυτής που μόλις ήρθε και κάθησε μπροστά μου με παρηγορεί!
Το καλό είναι οτι η πρώτη μου άφησε ελεύθερη την θέση στο παράθυρο. Κάτι είναι κιαυτό.
Απλώνομαι.
Βάζω και τα δυο μου πόδια στα στηρίγματα στα μπροστίνα καθίσματα και απολαμβάνω τις πονηρές μου σκέψεις...

Μια άλλη κυρία απολαμβάνει τον ζεστό καφέ της που πίνει γλύφοντας κάθε φορά λίγο το στόμιο πριν ρουφήξει.
Μια γουλιά το λεπτό.
Χαλαρή.
Αψυχολόγητη η κατάσταση της! Ίσως να γυρίζει απο κάτι χαλαρό. Η δουλειά φυσικά.
Δεν φαίνεται κουρασμένη. Μπορεί και να πηγαίνει εκεί. Ποιος ξέρει;
Το ντύσιμο της τυπικό. Σε αποχρώσεις του μπλε.
Μπλέ έντονες μπαλαρίνες, ένα φόρεμα μακρύ καθημερινό, μαύρο με μπλέ λεπτομέρειες.
Μαύρο κολάν απο μέσα. Φυσικά μπλε φουλάρι και τσάντα στο ίδιο περίπου χρώμα.
Τέλος μια πιο σκούρα ζακέτα.
Νομίζω θα της πήγαινε κάποιο ώραιο σπάνιο όνομα. Μελπομένη ίσως.
Ή το Ουρανία όπως το χρώμα της....
Τέλος πάντων.
Φτάνω στον προορισμό μου. Ή μάλλον έτσι μου φαίνεται....

Πάντα μπερδεύω το φαίνεσθαι με το γίγνεσθαι...

Τα ξαναλέμε