Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρα σου...

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκέζ έχει αποσυρθεί απο τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας.
Η κατάσταση του επιδεινώνεται μέρα με την μέρα.
Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί, είναι απο τον συγγραφέα στους φίλους του.     

     "Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ.
     Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα ο΄ταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
     Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.
     Θεε μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ'τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
     Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...
     Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
     Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν που νομίζουν οτι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται. 
     Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατεία, αλλά η λήθη.
     Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
     Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, πεθαίνω.
     Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. 
     Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.   
     Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. 
     Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ'αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
     Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
     Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί (όπως θα έλεγα εγώ:η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα, σύμφωνα με τον Ρίτσο και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. 
     Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο η δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για 'σένα.
     Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρα σου.
Αν δεν το κάνεις σήμερα,το αύριο θα είναι όπως και χθες. Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειραζει."
Οι ήρωες πεθαίνουν από αγάπη....

Πτήση Α3689

Πτήση Α3689 της Aegean. Channel 3 στα ακουστικά. 2 το μεσημέρι περίπου. Ώρα Ισπανίας.

Επιστροφή.Ναι ναι. Πίσω στα πάτρια εδάφη. Όχι οτι θέλω. Αλλά ξέρεις πως είναι αυτά.

Τα παράθυρα κλειστά να μη μπαίνει ήλιος. Τα καροτσάκια να πηγαίνουν και να ρχονται και οι όμορφες αεροσυνοδοί να ρωτάνε.

Απο κάτω μόνο θάλασσα. Ωκεανός λόγικά! Ποιός μη ρωτήσεις. Είμαι αγεωγράφιτος το ξέρεις.

Ας τον αφήσω να με πάει αυτός...

ΜΑΔΡΙΤΗ. "καληφαθιόν!"

Μάγκας ο Μαραφέτης πάλι!

Τι να πώ; Η βαθμολογία έδειξε ισοπαλία. Με διαφορετική επιμέρους βέβαια.

Ηρεμία γνώση και μέριμνα τα βασικά χαρακτηριστικά για την αποκλειστικά ισπανόφωνη πόλη μας.

Μάγκες! Πουθενά αγγλικά.

Ακόμα φουσκώνω το στήθος μου όταν θυμάμαι πως οδήγησα τον Ισπανό μάλλον φίλο μου  στην atocha renfe χωρίς να ξέρω ούτε το gracias!Τίποτα.Γλάρος!

Περάσαμε υπέροχα όμως και αναμένουμε το επόμενο. Τα περιθώρια στενεύουν!

Ο καιρός περνάει...

Περνάει; ΤΕΛΕΙΑ!

Γράφω...

Γράφω.
Γράφω για τα κλασικά.
Προσπαθώ να κάνω το κινητό μου να σταματήσει να χτυπά για να μπορώ να συγκεντρωθώ στη νύστα μου και όχι στον στομαχόπονο αλλά μάταια...

Μια γυναίκα πέφτει κυριολεκτικά πάνω μου ενω γράφω και ούτε που το καταλαβαίνει.
Η διπλανή κοπέλα σηκώθηκε να κατέβει αλλά η ομορφιά αυτής που μόλις ήρθε και κάθησε μπροστά μου με παρηγορεί!
Το καλό είναι οτι η πρώτη μου άφησε ελεύθερη την θέση στο παράθυρο. Κάτι είναι κιαυτό.
Απλώνομαι.
Βάζω και τα δυο μου πόδια στα στηρίγματα στα μπροστίνα καθίσματα και απολαμβάνω τις πονηρές μου σκέψεις...

Μια άλλη κυρία απολαμβάνει τον ζεστό καφέ της που πίνει γλύφοντας κάθε φορά λίγο το στόμιο πριν ρουφήξει.
Μια γουλιά το λεπτό.
Χαλαρή.
Αψυχολόγητη η κατάσταση της! Ίσως να γυρίζει απο κάτι χαλαρό. Η δουλειά φυσικά.
Δεν φαίνεται κουρασμένη. Μπορεί και να πηγαίνει εκεί. Ποιος ξέρει;
Το ντύσιμο της τυπικό. Σε αποχρώσεις του μπλε.
Μπλέ έντονες μπαλαρίνες, ένα φόρεμα μακρύ καθημερινό, μαύρο με μπλέ λεπτομέρειες.
Μαύρο κολάν απο μέσα. Φυσικά μπλε φουλάρι και τσάντα στο ίδιο περίπου χρώμα.
Τέλος μια πιο σκούρα ζακέτα.
Νομίζω θα της πήγαινε κάποιο ώραιο σπάνιο όνομα. Μελπομένη ίσως.
Ή το Ουρανία όπως το χρώμα της....
Τέλος πάντων.
Φτάνω στον προορισμό μου. Ή μάλλον έτσι μου φαίνεται....

Πάντα μπερδεύω το φαίνεσθαι με το γίγνεσθαι...

Τα ξαναλέμε

Tίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

...Κι απο 'δω απορρέουν, κατα τη γνώμη μου δύο τουλάχιστον ιδέες.
Η πρώτη: αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για μένα, θα όφειλα να ξέρω οτι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι' αυτό. Οπωσδήποτε, αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.

Η δεύτερη: να συνειδητοποιήσω οτι, αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω. (Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισιόδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις δεν γίνεται.)

Μερικοί που με ακούνε να λέω αυτό, ρωτούν:

Και το κακό;
     Δεν ισχύει οτι και το κακό προπληρώνεται;
     Αν μου συμβεί κάτι κακό, δεν είναι κι αυτό για κάτι που έκανα; Γιατί, κατα κάποιον τρόπο μου        άξιζε;

Ίσως είναι αλήθεια. Το δίχως άλλο, μιλάω για αλήθειες αδιαμφισβήτητες κατά τη γνώμη μου, χωρίς εξαιρέσεις, οικουμενικές. Και για μένα, ο ισχυρισμός οτι "όλα όσα μου συμβαίνουν μου αξίζουν, συμπεριλαμβανομένων και των κακών" δεν είναι απαραίτητα αληθινός.
     Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι γνωρίζω πρόσωπα στα οποία συνέβησαν γεγονότα πολύ δυσάρεστα και οδυνηρά που, χωρίς αμφιβολία, δεν τους άξιζαν!

Υιοθετώντας αυτή την αλήθεια (τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν) εγκαταλείπουμε για πάντα τη νηπιακή ιδέα οτι κάποιος πρέπει να μου δώσει κάτι γιατί έτσι, γιατί το θέλω εγώ. Ότι η ζωή πρέπει να μου εξασφαλίσει αυτό που επιθυμώ απλά και μόνο επειδή το επιθυμώ -απο καθαρά τύχη- δια μαγείας.

Είναι αλήθεια οτι κανείς δεν μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ  αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.

Επαναλαμβάνω:

Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.

Απο το βιβλίο "Ιστορίες να σκεφτείς" του ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι

O' Connell's

Μόνος.. Μόνος σε ένα ψηλοτάβανο μαγαζί.. Οh no!!..Pub.. Mια σειρά απο κόκκινα φώτα μπροστά μου.. O επιβλητικός καναπές στον οποίο και κάθομαι μου υπενθιμίζει πόσο μικρός είμαι.. Κάτι θα ξέρει.. Ένας "φαλακρός" κύριος στη γωνία γράφει κάτι στον φορητό υπολογιστή του.. Στα δεξιά μου η ξανθιά μου μπύρα μου χαμογελά καθώς την κοιτάζω και σκέφτομαι.. Οι νότες μιας ροκ μελωδίας ίσως απο τα 80's περιτριγυρίζονται στον χώρο και φέρνουν αναμνήσεις μια παλιάς εποχής στα αυτιά των 40αρηδων άγγλων στην μπάρα.. Απλές μαύρες κορνίζες φωτίζουν με το φως που αντανακλάται πάνω τους πορτραίτα,τοπία και στιγμές ενος άλλου κόσμου κρεμασμένου στους τοίχους.. Μπροστά στα πρόσωπα στέκονται οι σκέψεις μου..Με την παλιά καλά τους υφή!.. Μπερδεμένες.. Η μία ακουμπά τη μύτη της άλλης καμιά φορά..χαμογελούν και με κοιτούν..έπειτα γυρνούν και πάλι το πρόσωπο τους στον πρώτο άγνωστο.. Τι ωραία που είναι τα φώτα.. Και εκείνα με τη σειρά τους πέφτουν πάνω στα πολύχρωμα μπουκάλια δίνοντας τους ζωή.. Γιατί κανένας πια δεν τα προσέχει..Δεν τα θέλει.. Θαρρώ οτι μπορώ να διαβάσω απο εδώ τα ονόματα απο όλα.. Jameson,Drambue και εκείνο εκεί στη άλλη άκρη; Disarrono νομίζω.. Με ξυπνάει απο τις ποιητικές μου σκέψεις ο ήχος μιας εξάτμισης.. Ίσως είναι ώρα να γυρίσω σπίτι.. Αντίο..Χάρηκα πολύ που τα είπαμε.. Θα τα ξαναπούμε..

Αυτό είναι το τίμημα..

Κάποτε με ρώτησες να σου πω για μένα..Έτσι απρόσμενα..Δεν είχαμε ανταλλάξει πολλές κουβέντες.. Σου είπα πολλά..Πάρα πολλά..Περισσότερα απο όσα έπρεπε μάλλον..Μάλλον σε τρόμαξα δεν ξέρω.. Μετά σαν να έκανες να φύγεις..Ποτέ μου δεν κατάλαβα αν το έκανες όντως..Δεν με άφησες να το καταλάβω.. Μέσα σε άλλα, λοιπόν, σου είπα πως είμαι ειλικρινής και αυθόρμητος..Πως λέω αυτό που θέλω την στιγμή που το θέλω..Σου είπα όμως επίσης οτι αυτό είναι αρνητικό.. Γέλασες.. Τι ειρωνία... Δεν με πίστεψες.. Τι ειρωνία.. Γιατί να είναι αρνητικό;.. Και υπάρχει μόνο μια απάντηση..Γιατί έτσι χανείς αυτούς που αγαπάς..
Κάποτε σου είπα οτι με γοήτευσες..Μου απάντησες σκληρά... Και ναί τότε κατάλαβα γιατί γέλασες..Νομίζεις οτι το να είσαι αυθόρμητος είναι δύσκολο..Οτι δεν θα το κατάφερνα.. Κι όμως..Νά μαι..Να σου λέω οτι θέλω τόσο πολύ να σε κοιτάξω στα μάτια.. Και πάλι απομακρύνεσαι..
Κάποτε σου είχα ζητήσει συγγνώμη..Μια φορά απο τις πολλές που ήμουν εγώ που μιλούσα πρώτος και αλλή μία απο τις φορές που ήξερα πως δεν θα πάρω απάντηση..Και δεν την ήθελα κατα βάθος.. Κιόμως..Αυτή τη φορά απάντησες..Γιατί;, ρώτησες.. Θα στο εξομολογηθώ άλλη στιγμή σου είπα..Όταν "μπορέσω"..
Η στιγμή αυτή ποτέ δεν ήρθε..Η στιγμή που ΕΓΩ θα μπορούσα δεν ήρθε ποτέ.. Ήρθε όμως η στιγμή που με αναγκάζεις..Η στιγμή που ΕΣΥ μπορείς να το ακούσεις.. Πάντα το δικό σου γινόταν εξάλλου..Ή ΘΑ γινόταν.....
Χάθηκες..Σε χασα..Τρόμαξες..Καταόνησα..Ήσουν ξεκάθαρη..Έκανα κουράγιο..
Και μαζί και εκείνη..Η αλλη..Η κουκλίτσα μου..Δεν ξέρω γιατί..Ή μήπως ξέρω.. Μωρέ αυτό φταίει είμαι υπερβολικός.. Εγω απλώς σας ήθελα στη ζωή μου..Και είναι σκληρό που δεν μείνατε..
Ε ναι λοιπόν!Δεν θα τα έλεγα όλα αυτά αν δεν σε είχα δει στο ονειρό μου...
Ήσουν ίδια..Όπως σε έχω "δει"¨..Ίδια..Και τοσο σοκαριστική.... Σιγά σιγά ξαναφωλιάζεις στο μυαλό μου.. Όπως είχες φωλιάσει σε εκείνο το μικρό σπιτάκι στο όνειρο.. Τι να σημαίνει το σπιτάκι άραγε;.... Ό,τι και να σημαίνει με έναν σεισμό μπορείς πολύ εύκολα να το γκρεμίσεις........................
Σ'ευχαριστώ για όλα...

Βόλτα στο Θησείο....

Βόλτα στο Θησείο. Υπο τους ήχους του σαξοφώνου.Κάθεσε για καφέ.Με 2-3 "γνωστούς". Τα λέτε.. Τίποτα αξιοσημείωτο εκτός απο ένα πράγμα... Γιουλιά στη γουλιά χαζέυεις.. Τον κόσμο.Τα πούλια.Τα δέντρα. Τους διπλανούς να ρουφάνε ένα χαλαρωτικό φραπέ. Τον τύπο που τεστάρει τον ήχο. "Ένα,δύο.Ένα ένα." Την κοπέλα που σου δίνει ένα ενδιαφέρον φυλλάδιο ανακατεμένης ιδεολογίας... Και χαζέυεις.. Τίποτα το αξιοσημείωτο... Αργά το απόγευμα γυρνάς σπίτι.Δεν πολυγουστάρεις να κλειστείς μέσα τώρα. Τέλος πάντων. Σε λιγό βρίσκεσαι μόνος στο σπίτι. Ξαπλωμένος παρέα με τον βραχνό ήχο του σαξοφώνου.Κιαυτόν του ανεμιστήρα! Αρχές Σεπτέμβρη. Και σκέφτεσαι.... "Τόσα πρόσωπα..Τόσες φωνές..Τόσοι ήχοι..Τι γνώριζα απο όλα αυτά;" Σχεδόν τίποτα δεν γνώριζες. Σκέψου το. Πέρασαν απο μπροστά σ όλα αυτά..Και τι έγινε;!Εδώ που τα λέμε κάθε μέρα αυτό δεν συμβαίνει; Αθήνα... Σήμερα όμως δεν έχουν σημασία όλα αυτά. Σήμερα χαμογελάς..Αληθινά.Κιας μελαγχόλησες.
Όλα σιγά σιγά φτιαχνούν..Γιατί είπαμε.. Κυνηγάμε το λευκό και διώχνουμε με πέτρες το μαύρο.. Δεν πρέπει να στενοχωρίεσαι όταν "σκοντάφτεις" στη ζωή.. ...δεν ξέρεις τι θα κερδίσεις όταν σηκωθείς και πάλι.. ...μπορεί αυτή τη φορά να βρεις τόσα καλά όσα δεν φανταζόσουν..
Καληνύχτα λοιπόν και καλή επιτυχία στις προσπάθειες σου...

15 μέρες Σάββατο...

Καβαλάς το μηχανάκι.Φεύγεις απο το σπίτι. Σαν να άκουσες κάτι... (Ευτυχώς...) Δεν έχεις όρεξη για πολλά.Θα πηγαίνω αργά, λες να με φυσήξει ο αέρας. Το πρώτο δάκρυ κυλάει... (Ευτυχώς...) Δεν δίνεις σημασία. Εξάλλου το ίδιο δεν συνέβη και το απόγευμα που τράβηξες για την "παραλία"; Ε!Σου πέρασε! Τελικά σ βρίσκω να ανεβαίνεις την ανηφόρα. Με 70χιλιόμετρα. Δεν κοιτάς μπροστά. Κοιτάς ψηλά. Οι τοίχοι δίπλα σου τώρα φαίνεται να κινούνται πολύ πιο γρήγορα απο πρίν. Τους κοιτάζεις με το πλάι του ματιού σου. Και έπειτα πάλι κοιτάς τον ουρανό. (Ευτυχώς...) Κυλάει και 2ο δάκρυ..Και 3ο..Και 4ο... Αναμεμυγμένα με κάποια λόγια.. "Πώς είναι δυνατόν; Γιατί σε μένα; Γιατί τώρα;" Τα ψυθύριζες όλη μέρα σήμερα. Μαζί με μια συγγνώμη. Κατά το μεσημεράκι.. Τελικά φτάνεις πίσω στο σπίτι νωρίς το βράδυ. Τα νέα που μαθαίνεις δεν είναι καλά. Όταν το ρολόι, λέει, χτυπήσει 12 ακριβώς τα πράγματα θα είναι επίσημα πλέον, διαφορετικά. Παρελθόν. (Ευτυχώς...) Κάποιος, λέει, την είδε στο όνειρο του να βγαίνει απο έναν λάκκο γεμάτο λασπομένα χρυσά μικροαντικείμενα...Ήταν εκείνη. Παράξενο ε; Με ένα κεφάλι στα χέρια, λέει. Ένα κεφάλι με ένα περίεργο χτένισμα στα ξανθά του μαλιά. Δεν χαμογελούσε όμως εκείνη. Συνθισμένο ε; Ή μήπως παράξενο; Για σένα όμως σημασία έχει να τρελαθούν τα ρολόγια. Οι δείκτες. Να μην δείξουν 00:00... Θα χάσεις το παιχνίδι. Με τον εαυτό σ κυρίως. (Ευτυχώς...Ευτυχώς που δεν έχεις τάσεις αυτοκαταστροφής..)
Γιατί ούτε καν αξίζει τον κόπο να έχεις.. Η ζωή είναι δική σου πλέον και αυτών που σ' αγαπούν και κυρίως σε σέβονται. Θα αφήσεις όλα τ' άλλα πίσω και θα κοιτάξεις τις μαύρες σ κυρίες.. Τα ενίοτε μαύρα σου "αγκάθια".. Καληνύχτα μικρέ, αθώε καλλιτέχνη.

Συμβαίνει κάτι;..

Με τέτοιο καιρό κοιτούσες τον ουρανό.. Με τέτοιο καιρό ήσουν σκιμένος πάνω στο πιάνο.. Με τέτοιο καιρό συνέθετες ένα καινούριο κομμάτι για την αγαπημένη σου.. Με τέτοιο καιρό άκουγες τραγούδια αγάπης.. Με τέτοιο καιρό ήθελες να ήσουν μόνος.. Ή στην αγκαλία της..

Μαζί με τα σύννεφα δάκρυζες και εσύ.. Μαζί με τα σύννεφα ήσουν και εσύ.. Μαζί με τα σύννεφα έπεφτες όπου έβρισκες..

Όσο άκουγες τη βροχή τραγουδούσες.. Όσο άκουγες τη βροχή περπατούσες σε λασπωμένους δρόμους.. Όσο άκουγες τη βροχή κοιτούσες απο το παράθυρο περιμένοντας.. Το κάτι...

Και εκείνη περιμένει κάτι άλλο..Κάποιον άλλον ίσως;.. Εσυ συνεχίζεις όμως..

Με τέτοιο καιρό κοιτάς τον ουρανό.. Με τέτοιο καιρό είσαι σκιμένος πάνω στο πιάνο.. Με τέτοιο καιρό συνθέτεις ένα καινούριο κομμάτι.. Με τέτοιο καιρό ακούς τραγούδια αγάπης..

Ακούς τη βροχή και τραγουδάς.. Ακούς τη βροχή και περπατάς.. Ακούς τη βροχή και κοιτάς το παράθυρο περιμένοντας.. Κάτι να αλλάξει...

Και εκείνη δεν είναι εδώ..Εσύ όμως θα μείνεις ακόμα;..

Θα συνεχίσεις να κοιτάς τον ουρανό όταν βρέχει;.. Θα έχεις ακόμα την ίδια έμπνευση;.. Θα μπορείς να τραγουδήσεις;.. Θα συνεχίσεις να περιμένεις;.. Θα είσαι αυτό που ήσουν;..

"Καλώς να τα δεχτώ λοιπόν....."

Σκέψεις κάτω απο το νερό..

Πόσο γρήγορα συμβαίνουν καμιά φορά τα πράγματα..Πως αλλάζουν οι συνθήκες..Πόσο ξαφνικά αλλάζει η καθημερινότητα..Πολλές φορές οι αλλαγές είναι αναμενόμενες δεν λέω..Τις καθιστούν οι ίδιες σου πράξεις να είναι..

Όσον αφορά αυτή την περίπτωση λοιπόν καταλήγεις στο ότι δεν γίνεται να παλέψεις με όλα..Να τα αποτρέψεις -σε κάποιες περιπτώσεις- όλα. Πρέπει κάποια να τα “αφήσεις”..Για να μπορέσεις να ασχοληθείς με κάποια άλλα..Ίσως θα πρέπει να βάλεις μια ιεραρχία..Ποιά έχουν μεγαλύτερη αξία να λύσεις ή να προλάβεις..Ή ίσως να φτιάξεις 2 κατηγορίες..Από ποια θα απαλλαγείς και ποια έχουν μεγαλύτερη ανάγκη λύσης.. Όταν όλα φτάνουν στο αίσχατο σημείο δεν μπορείς ξαφνικά να αναδυθείς από τον βούρκο και να αρχίσεις να παλεύεις με όλα..Έτσι δεν είναι? Πρέπει σιγά σιγά..Εξ ανάγκης δηλαδή..Στην βηματική όμως αυτή πορεία κάτι-κάποιος θα χάσει..Ακόμα και αν δεν έφταιγες ούτε εσύ που βούτηξες στον βούρκο και έμπλεξες σ' αυτή την ιστορία..Τότε είναι όμως, τότε που θα πάρεις την απόφαση να κολυμπήσεις προς τα πάνω, που θα πρέπει να σκεφτείς τον εαυτό σου..Είναι η δική σου ώρα..Για μια φορά πες μια ειλικρινή συγγνώμη (παρόλο που δεν έφταιξες 100%) και για λιγοστή φορά κοίτα το συμφέρον σου..Μέχρι στιγμής είχες παλέψει όσο μπορούσες..Προσπάθησες να τα κρατήσεις όλα απο το χέρι για να κολυμπήσετε μαζί στον βάλτο..Έτσι θεώρησες οτι θα βοηθηθείς..Είναι καιρός όμως να τα αφήσεις αυτά..Γιατί πλέον συνήθισαν κι αυτά εκεί..Αν δεν τα αφήσεις θα σου θυμίζουν συνέχεια τη ζωή σου εκεί..... Σκληρό αλλά δεν γίνεται διαφορετικά..Έτυχε να σκοντάψεις και να πέσεις μέσα. Αν θέλεις πραγματικά να βγεις θέλει θυσίες...